Rozdział 23

To dla wszystkich którzy jeszcze tutaj zaglądają 
_________________________________________________________________
Uległyśmy. W takim stanie wszystko było mi jak i Aerze obojętne. Neko i Akkarin szli powoli jak by napawali się tą chwilą naszej bezradności. Gdy tak powoli przemierzaliśmy las, moje oczy jak i uszy zarejestrowały cichy szelest jak i ruch gałęzi. Próbowałam wmówić dobie że to tylko chore wymysły mojej wyobraźni. Moje obawy potwierdziły się gdy Akkarin stanął w miejscu i odwrócił głowę w kierunku z kąt dochodziły szelesty. Napiął wszystkie mięśnie jak by miał zaraz rzucić się w pościg za nieznanym nam intruzem. . Nagle również i Neko poszedł w ślady brata. Ostrożnie postawili nas na ziemi, by nie zadać am żadnego bólu . Intensywnie wpatrywali się w otaczające nas drzewa i krzaki .  PO chwili obydwoje pokiwali  zgodnie głowami i zmienili się w wilki .  Stanęli w pozycjach obronnych . Niepewnie spojrzałam na Aere . Spostrzegłam na jej twarzy nie pewność jak i lęk. Chłopaki prawie bezszelestnie  zbliżyli się do nas dalej bacznie obserwójąc każdy choćby najmniejszy ruch liści . Prawie szeptem nakazali nam wsiąść na ich grzbiety. Posłusznie wykonałyśmy ich polecenie, by już po chwili z zawrotną prędkością znaleść się pod pałacem. Dopiero gdy dotarliśmy do loży Akkarin się trochę uspokoił  i postawił mnie na ziemi bym i ja mogła dokonać przemiany.W moje ślady poszła Aera. Teraz nasz czwórka kierował się w stronę loży. Szliśmy tą samą drogą , co w dniu mojej pierwszej przemiany . Było dokładnie tak samo. Naokoło nas stało masę wilków których kompletnie  nie znałam. Naprzeciwko nas wybiegła ciocia Rozalia.

- Tak się ciesze że nic wam się nie stało - to powiedziawszy przytuliła mnie.

- królowo nasze podejrzenia się potwierdziły- powiedział kłaniając się przy tym Neko.

Ciocia zamarła w bezruchu.

- Jesteście tego pewni ?!- prawie krzykła

- Królowo nie ma najmniejszych wątpliwości - tym razem  powiedział  Akkarin.

Nie wiedziałam o czym w tej chwili rozmawiała ciocia Rozalia, Neko , Akkarin  jak i Aera. Czy to miało znów jakieś powiązanie ze mną ?! Próbowałam dostać się do myśli Aery  by dosięgnąć choćby rąbka tajemnicy , ale na próżno. Aera nie dopuszczała nie do swoich myśli . Niespodziewani  na dziedziniec wbiegła dość spora sfora wilków na której czele stał tata Aery . Albin  powoli podszedł do nas , ukłonił się cioci Rozalii  i powiedział :

-królowo udało nam się przepędzić intruzów z zachodniej części..

Ciocia pokiwała głową , by potwierdzić  że ta wiadomość do niej dotarła.. Teraz zwróciła się do mnie :

- Diano czy ostatnio zauważyłaś w swoim otoczeniu coś dziwnego, lub morze kogoś spotkałaś ?.

Nie wiedziałam co powiedzieć. Oczy wszystkich zebranych  skierowały się na mnie.

- Ja . . .tak spotkałam a może to tylko wymysł mojej głowy po nie przespanych nocach . . . 

- Kogo spotkałaś?! Jakich nie przespanych nocach?- spytała ciocia Rozalia i popędzała mnie do odpowiedzi 

- Od pewnego czasu  śniły mi się koszmary, a raczej jeden który ciągle powracał. Wszyscy w nim skakali sobie do gardeł brat zabijał siostrę a mąż  żonę to było okropne . . .. . - W tej chwili załamał mi się głos i spuściłam głowę. W jednej chwili tuż obok mnie znalazł się Akkarin by dać mi wsparcie tak jak Aera która w prost krzyczała w moich myślach " Czemu nic mi nie powiedziałaś ?! To teraz nie ważne . Nie bój się , jesteśmy z tobą nie ważne co by się stało " Po tych słowach uspokoiłam się . Podniosłam głowę do góry i automatycznie spojrzałam w oczy Akkarina , które  swoim ciepłem dodały mi odwagi.

Ciocia  Rozalia chciała już coś powiedzieć ale uprzedziłam ją.

- Ciociu ale to nie wszystko . . .-odrzekłam. Ciocia spojrzała na mnie pytająco.

- Wczorajszej nocy , w pełnię księżyca nie mogłam zasnąć. Usłyszałam na zewnątrz piosenkę której kompletnie nie znałam, ale  nawoływała mnie i w jakiś sposób ciągnęła mnie do wyjrzenia na zewnątrz . Opierałam się ale w końcu mola silna wola uległa. Wyjrzałam na zewnątrz  . . .  - zająkałam się na chwile ale dalej kontynuowałam- i zobaczyłam śnieżnobiałego wilka o magnetyzujących fioletowych oczach, który powiedział "Jeszcze się zobaczymy księżniczko" i uciekł w nieznanym mi kierunku- po tych słowach w oczach cioci  Rozalii zobaczyłam przerażenie i strach i  Akkarin i Neko groźnie zawarczeli. . . .